„Doom: The Dark Eges inspirowane maruderem Eternala”

Kiedy reżyser Hugo Martin zaprezentował mantrę „Stand and Fight” for Doom: The Dark Eges podczas Direct Developer Xbox, natychmiast zwrócił moją uwagę. Takie podejście wyraźnie kontrastuje z nieustępliwą, szybką walką z zagłady wiecznej, która kwitła przy ciągłym ruchu. Jednak pośród szalonych bitew Eternala, maruder - wysoce kontrowersyjny wrog - zapada graczy do przyjęcia strategii „stań i walka”. Podczas gdy wielu graczy nie znosi marudera, uważam, że jego wyzwanie jest ekscytujące. Mój entuzjazm do zagłady: The Dark Eges wzrósł po odkryciu, że jego walka obraca się wokół reagowania na jasnozielone światła, mechanikę centralną dla pokonania marudera.

Zapewniamy, Doom: The Dark Eges nie ogranicza cię do frustrującego meczu klatki podobnej do spotkań Eternal. Podczas gdy gra przedstawia Huntera Agaddona, wyposażonego w kuloodporną tarczę i śmiertelny atak kombinacji, esencja bitew Eternal przenika każdego wroga w ciemnych wiekach. Deweloperzy ponownie wymienili, udoskonalili i zintegrowali koncepcje Maraudera z podstawowym systemem walki, co skutkuje bitwami, które niosą strategiczną głębokość konfrontacji Maraudera bez takiego samego poziomu frustracji.

Marauder wyróżnia się na szybkiej arenie Eternal Eternal. Zazwyczaj gracze poruszają się na polu bitwy, szybko wysyłając słabszych wrogów, jednocześnie żonglując z większymi zagrożeniami. Doom Eternal często wydaje się grą zarządzania, wymagając od graczy żonglowania prędkością, przestrzenią i bronią. Manudnik zakłóca jednak ten przepływ, wymagając niepodzielnej uwagi, często w scenariuszach jeden na jednego. Kiedy pojawia się wśród większych walk, najlepszą strategią jest uniknięcie ataków, wyczyszczenie innych wrogów, a następnie skupienie się wyłącznie na nim.

Huncwot Doom Eternal jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych wrogów w historii FPS. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

„Stanie i walka” nie oznacza pozostawania statycznego w zagłady wiecznej. Chodzi o opanowanie pola bitwy poprzez strategiczne pozycjonowanie. Podejdź zbyt blisko, a wybuch strzelby Maraudera staje się prawie nieunikniony. Pozostań za daleko, a będziesz musiał stawić czoła pociskom, choć łatwiej do unikania, utrzymując cię poza zasięgiem na jego huśtawkę topora. Kluczowym momentem jest to, że w trakcie strzały topora, jedyny raz upadł tarcza Maraudera, powodując, że jest to bezbronne. Kiedy jego oczy migają jasnozielone, masz krótkie okno do uderzenia.

Ten jasnozielony sygnał ma również kluczowe znaczenie w zagłady: ciemne wieki. Odnosząc hołd oryginalnej zagłady, Demony uwolnią salwy pocisków, w tym zielone pociski, które mogą być sparowane za pomocą nowej tarczy Zagłady Slayera, odsyłając je z powrotem do źródła. Początkowo ten mechanik służy celowi defensywnemu, ale podczas odblokowania systemu runiowego tarczy, parryjowanie staje się silnym narzędziem ofensywnym, oszałamiającymi wrogami lub wyzwalając automatyczną armatę zamontowaną na ramieniu.

Prowadzenie pola bitew Dark Eges obejmuje serię skoncentrowanych potyczek jeden na jednego z różnymi potężnymi demonami. W przeciwieństwie do spotkań Marauder, przetrwanie nie zależy wyłącznie na reakcji na zielone światła; Konwencjonalna broń i taktyka mogą prowadzić do zwycięstwa. Jednak opanowanie run tarczy przekształca parry w istotną część twojego arsenału. Integracja go ze strategią bojową ujawnia podobieństwa z walkami Eternal. Musisz znaleźć optymalną odległość, ponieważ demony nie uruchamiają pocisków z bliskiej odległości, a kiedy pojawią się zielone kule, musisz ustawić się skutecznie. To skupienie przekształca twoją podróż w serię strategicznych bitew stojowych i walki.

Główną krytyką marudera w Doom Eternal było jego zakłócenie przepływu gry. Zmusiło to graczy do porzucenia znajomych taktyk. Jednak to odchylenie właśnie dlatego doceniam Maraudera-rzuca wyzwanie baletowej rozgrywce wiecznej w walce w stylu Breakdance. Doom Eternal już złamał tradycyjne zasady FPS, podkreślając zarządzanie zasobami i używanie broni taktycznej. Marauder dodatkowo łamie te nowe zasady, stanowiąc ostateczne wyzwanie. Chociaż lubię ten test, rozumiem, dlaczego to jest polaryzujące.

Łowca Agaddona może być najbardziej wrogiem przypominającym maruder w ciemnych wiekach, ale każdy demon ma trochę najbardziej przerażającego wroga Eternal. |. Kredyt obrazu: oprogramowanie ID / Bethesda

DOOM: The Dark Eges rozwiązuje ten problem, włączając różnorodne „tańce” walki do swoich bitew. Każdy główny wróg ma unikalne zielone pociski lub ataki w zwarciu, wymagające dostosowanych strategii. Na przykład Mancubus wystrzeliwuje na każdym końcu „ogrodzenia” o szerokiej energii z zielonymi „filarami”, wymagając pomyślnego ruchu bocznego. Pusta wysyła salwy śmiertelnych sfer, co wymaga pośpiechu w kierunku odchylonych wierszy. Revenant, przypominający Huncwot, pozostaje niewrażliwy, dopóki nie sparkujesz jednej z jego zielonych czaszek.

Z każdym demonem wymagającym unikalnej pracy stóp, spotkanie nowych wrogów wydaje się bezproblemowe niż wstrząsające. Agaddon Hunter i Komodo stanowią poważne wyzwania związane z ich intensywnymi kombinacją w zwarciu, ale w tym momencie jesteś biegły w dostosowaniu się do ruchu i reakcji. Kontrastuje to z maruderem w Eternal, gdzie gracze zmagali się ze swoją pozycją i taktyką opartą na reakcji wśród gry skoncentrowanej na wyborze broni.

Projekt Maraudera nie był wadliwy; Jego wyzwanie leżało w nieoczekiwanym łamaniu zasad. Doom: The Dark Ages przygotowuje graczy do podobnej mechaniki poprzez osadzanie walki opartej na reakcji w całej grze, zamiast nagle ją wprowadzać. Podczas gdy ta zmiana sprawia, że ​​wyzwanie jest mniej intensywne - okno parry tarczy jest bardziej wybaczające niż błysk oka Maraudera - pozostaje podstawowa koncepcja. Każda bitwa w ciemności przypomina esencję Maraudera: blokowanie kroku, czekając na idealny moment i uderzający, gdy światło staje się zielone. Choć przedstawione inaczej, pomysły te są nadal rozpoznawalne i kluczowe dla walki gry. W Doom: The Dark Eges, stoisz i walczysz.